Kötü günümde yanımda
olmadığın zaman vazgeçtim. Canın sıkıldığında
benimle paylaşmadığını, kırılacak veya tedirgin olacak olsam bile düşüncelerini
açıkça söylemediğini anladığım zaman vazgeçtim. Bana yalan söylediğini
anladığım zaman vazgeçtim. Gözlerime baktığında
kalbinle bakmadığını ve bana hala söylemediğin şeyler olduğunu hissettiğimde
vazgeçtim. Her sabah benimle
uyanmak istemediğini, geleceğimizin hiçbir yere gitmediğini anladığım zaman
vazgeçtim. Düşüncelerime ve
değerlerime değer vermediğin için vazgeçtim. Ağrılarımı dindirecek
sıcak sevgiyi bana vermediğinde vazgeçtim. Sadece kendi
mutluluğunu ve geleceğini düşünerek beni hiçe saydığın için vazgeçtim. Tablolarımda artık
kendimi mutlu çizemediğim ve tek neden “sen” olduğun için vazgeçtim. Bencil olduğun için
vazgeçtim. Bunlardan sadece bir
tanesi senden vazgecmem için yeterli değildi, çünkü sevgim yüceydi. Ama hepsini
düşündüğümde senin benden çoktan vazgeçtiğini anladım. Bu yüzden ben de senden
vazgeçtim.
Bunca zaman bana anlatmaya çalıştığını, kendimi bulduğumda anladım.
Herkesin mutlu olmak için başka bir yolu varmış,
Kendi yolumu çizdiğimde anladım..
Bir tek yaşanarak öğrenilirmiş hayat, okuyarak, dinleyerek değil..
Bildiklerini bana neden anlatmadığını, anladım..
Yüreğinde aşk olmadan geçen her gün kayıpmış,
Aşk peşinden neden yalınayak koştuğunu anladım..
Acı doruğa ulaştığında gözyaşı gelmezmiş gözlerden,
Neden hiç ağlamadığını anladım..
Ağlayanı güldürebilmek, ağlayanla ağlamaktan daha değerliymiş,
Gözyaşımı kahkahaya çevirdiğinde anladım..
Bir insanı herhangi biri kırabilir, ama bir tek en çok sevdiği, acıtabilirmiş,
Çok acıttığında anladım..
Fakat, hak edermiş sevilen onun için dökülen her damla gözyaşını,
Gözyaşlarıyla birlikte sevinçler terk ettiğinde anladım..
Yalan söylememek değil, gerçeği gizlememekmiş maarifet,
Yüreğini elime koyduğunda anladım..
”Sana ihtiyacım var, gel ! ” diyebilmekmiş güçlü olmak,
Sana ”git” dediğimde anladım..
Biri sana ”git” dediğinde, ”kalmak istiyorum” diyebilmekmiş sevmek,
Git dediklerinde gittiğimde anladım..
Sana sevgim şımarık bir çocukmuş, her düştüğünde zırıl zırıl ağlayan,
Büyüyüp bana sımsıkı sarıldığında anladım..
Özür dilemek değil, ”affet beni” diye haykırmak istemekmiş pişman olmak
Gerçekten pişman olduğumda anladım..
Ve gurur, kaybedenlerin, acizlerin maskesiymiş,
Sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış,
Yüreğimde sevgi bulduğumda anladım..
Ölürcesine isteyen, beklemez, sadece umut edermiş bir gün affedilmeyi,
Beni af etmeni ölürcesine istediğimde anladım..
Sevgi emekmiş,
Emek ise vazgeçmeyecek kadar, ama özgür bırakacak kadar sevmekmiş…
